dyplom
W mojej pracy chciałam pokazać jednocześnie fatalistyczną i fantastyczną wizję świata, gdzie sen miesza się z jawą, a czas nie ma już znaczenia. Bawiąc się formą z pogranicza teatru i filmu, stworzyłam wizualizacje na bazie modeli 3d, by móc przeanalizować przestrzeń również od strony technicznej. Istotnym elementem tych projektów była dla mnie patyna, zużycie, świadome mieszanie materiałów i faktur z różnych epok. Zabiegi te miały również na celu odrealnić bohaterów zastanych w tym miejscu, wpasowując się w świat ciągłego rozpadu.
Ur. 1991. Studia: Wydział Scenografii ASP w Warszawie (2014–2020). Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2018). Nagroda im. J. Moskala, w kategorii najlepszy dyplom licencjacki – scenografia filmowa, za pracę Klejnot z nefrytu (2017). Stworzyła scenografię i kostiumy do kilkunastu etiud i filmów krótkometrażowych pokazywanych na festiwalach w kraju i za granicą (m.in. Ticket na FPFF w Gdyni, 2019) oraz do teledysków (m.in. Szarówka Darii Zawiałow – nominacja do Fryderyków 2020). Asystent w Pracowni Filmu dr Katarzyny Sobańskiej i dr. Marcela Sławińskiego na macierzystym Wydziale (od 2018).
promotor: prof. Janusz Sosnowski
Pani Oliwia Waligóra wybrała na temat swojego dyplomu projekt scenografii do niezrealizowanego filmu W.J. Hasa pt. Osioł grający na lirze. Scenariusz napisała w 1975r. Jadwiga Kukułczanka-Peyrou, tłumaczka literatury i dystrybutorka polskich filmów we Francji. Za reżyserię i współautorstwo scenariusza odpowiadał W.J.Has. Film nigdy nie powstał. Autorskie filmy Hasa niczego nie załatwiały rządzącym, a wymagały wysokiego budżetu. Tak też było z Osłem, do którego realizacji reżyser przymierzał się bezskutecznie w 1982 i w 1996 roku.
Prawie 50 lat później panią Waligórę zafascynował ten projekt. Oryginalnie film miał powstać w studio i na Pustyni Błędowskiej. Ale w epoce zapisu elektronicznego i CGI dyplomantka uznała, że całość filmu da się zrealizować w studio. Swoimi drogami, co nie było łatwe, dotarła do scenopisu. Na jego motywach powstał projekt.
Akcja filmu dzieje się w bezczasie, w pustynnym krajobrazie po jakiejś wielkiej katastrofie. Główny obiekt – dom – to ruina częściowo bez dachu, z rzuconym na nią wrakiem statku, ze śladami eleganckiego niegdyś wyposażenia, kuchnią, biblioteką, łazienką. Pozostała część akcji dzieje się w stodole oraz w plenerach: lesie umarłych, nad podziemną rzeką, w opustoszałej stacji benzynowej.
Pani Waligóra nie ułatwiła zadania ani sobie, ani potencjalnemu autorowi zdjęć (w oryginalnym zamyśle miał to być Witold Sobociński). W filmie nie świeci ani słońce, ani księżyc, a liczba sztucznych źródeł światła jest ograniczona.
Głównymi bohaterami jest para Anabella i Anabello, z którymi poznajemy ten dziwny świat, zaludniony przez takie postacie jak Katarzyna Wielka, Adolf Hitler, Sokrates, Gilgamesz, Enkidu, Pan Bóg, Matka Boska, archaniołowie i inni – łącznie 18 postaci. Wszystkie one autorka utrzymała w gamie brązów i beży. Zostały zaprojektowane pod kierunkiem dr Jagny Janickiej.
W zaprojektowanym świecie mamy do czynienia z przemieszaniem epok i cywilizacji. Ma on wyraźny charakter oniryczny, dystopijny, podkreślony śladami zagłady, destrukcją pleneru i degradacją wnętrz. Przygotowując projekt, autorka posłużyła się stworzonymi przez siebie modelami 3D.
Częścią dyplomu jest bogaty dobór inspiracji oraz perfekcyjne rysunki techniczne, które uwiarygodniają możliwość realizacji ambitnego zamierzenia.