dyplom
Nadrzędnym problemem konserwatorskim jest opracowanie właściwych rozwiązań estetycznych i uznanie integralności dzieła poprzez zachowanie jego oryginalnych elementów. Podczas gdy brak jest odniesienia do udokumentowanej oryginalnej postaci obrazu, główną ideą projektu jest dążenie do minimalizacji działań restauratorskich na rzecz poszanowania historii obiektu.
Brak konkretnych informacji odnośnie losów obrazu utrudnia, a wręcz uniemożliwia uznanie którejkolwiek z dopuszczalnych wersji za pewną. Przysłowiowe postawienie kropki nad „i” w tym wypadku wydaje się niemożliwe. Losy dzieła, jak również prezentowana na nim postać pozostają owiane tajemnicą, a tym samym uzyskują status jednej z wielu intrygujących zagadek.
Ur. 1993. Studiowała na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 2013–2020. Wielokrotna stypendystka Rektora ASP. Specjalizuje się w konserwacji i restauracji malarstwa sztalugowego na różnych podłożach, polichromii ściennych oraz drewnianej rzeźby polichromowanej i złoconej. Prowadzi także projekty konserwatorskie interdyscyplinarnej sztuki współczesnej. Posiada szerokie doświadczenie we współpracy z wieloma firmami konserwatorskimi i muzeami zarówno w Polsce, jak i za granicą.
promotor: dr hab. Joanna Czernichowska, prof. Uczelni
Konserwacja tego bardzo zniszczonego obrazu jest przykładem konserwacji oszczędnej, ograniczonej do częściowego usunięcia wtórnych nawarstwień, zahamowania procesów niszczenia i wzmocnienia struktury dzieła oraz scalenia „porozrywanych” wizualnie fragmentów kompozycji malarskiej.
Justyna wnikliwie analizowała wyniki przeprowadzonych przez siebie badań obrazu: oryginału i efektów dawnych ingerencji restauratorskich, ustaliła chronologię nawarstwień i wskazała zmiany estetyczne, jakie nastąpiły w wyniku dawnych konserwacji. Świadomie decydowała o podjętych działaniach, a pracę wykonała z należytą starannością, dobierając właściwe środki i metody.
Efekty estetyczne konserwacji warstwy malarskiej przekroczyły spodziewane rezultaty dzięki odsłonięciu oryginalnej kolorystyki i tekstury obrazu. Podczas scalania kompozycji Justyna posługiwała się współczesną wiedzą konserwatorską, szanującą integralność dzieła i ograniczającą ingerencję w oryginalne malowidło. Wyeksponowała pierwotne elementy kompozycji, zachowując częściowo świadki historycznych ingerencji. Wykazała się ogromnym wyczuciem estetycznym i zdolnościami artystycznymi.